ARAW 6
Noong unang araw ng Hulyo taong isang libo, walong daan, pitumpo’t siyam (Hulyo 1, 1879), ipinagkaloob sa mga madre ang susi ng bahay sa Kalye Obelisko. May dalawampo’t siyam (29) na taong gulang noon si Raphaela Maria.
Noong ikasiyam ng Hunyo, isang libo, walong daan, siyamnapo’t dalawa (Hunyo 9, 1892), tumungo sa Roma si Madre Sagrado Corazon. May apatnapo’t dalawang (42) taong gulang na si Raphaela Maria noon. Labing tatlong taon (13) na ang lumipas.
Nang mga taong iyon, si Raphaela Maria ang naging pinuno ng Instituto, bagama’t kahit kalian, hindi niya inako ang maging tapagtatag nito. Sa bahay ng Kalye Obelisko, siya ang responsable sa mga Nobisya, siya ang "puso na humuhubog ng puso." Marami at iba’t iba ang mga pangyayaring naganap ng mga taong ito: nailimbag ang mga Palatuntunan ng Instituto (Statutes of the Institute), ipinagkaloob ng Simbahan ang Decretum Laudis (24.1.1886), tumanggap ang Instituto ng pag-apruba mula sa Santo Papa (29.1.1887), ang mga Saligang Batas ay naaprubahan, sina Raphaela Maria at Pilar ay nag-alay ng kanilang panghabambuhay na pagtatalaga sa Diyos ng kanilang sarili (Raphaela Maria noong 1888 at Pilar, matapos ang isang taon). Noong mga taong iyon, lumago ang Instituto, maraming mga bagong bahay ang naitatag na parang bang mga sangang yumabong patungong Córdoba, Jerez, Zaragoza, Bilbao, Coruña, Cádiz, San Bernardo ...
Iyon ang mga taon ng kagalakan at pagdurusa. Sa kabilang ibayo, nanaig ang espiritu ng pagkakaisa, sigasig, lakas ng loob at determinasyon…iyon ang hudyat ng simula ng pagpapalawak ng Instituto; ngunit hindi maipagkakaila ang maraming paghihirap na nakaharap nila, subalit napupuno rin sila sa tuwina ng malaking pag-asa at pagpapala ng Diyos.
Ginabayan at pinalago ni Raphaela Maria ang Instituto nitong mga taong nagsisimula pa lamang ito sa pagtuklas ng mga makabagong inisyatibo; kung saan magkasamang naranasan nila ang magkahalong kagalakan, sigasig, pagiging bago at ng kahirapan, alitan, pagtutungali…
Laging sinasabi ni Raphaela Maria ang kakulangan ng kanyang pagkakagusto sa "malambot na espiritu” ng kanyang kapanauhan. Sa lengwahe ng kanyang panahon,
pinupuri niya ang matatag at malakas na espiritu at hindi ang malambot ... Tinutukoy niya ang tungkol sa"seryosong buhay sa espiritu," at ang "pagpipino ng kaluluwa" …
Mula sa mga pahiwatig niya sa mga unang Madre, sa mga liham na sinulat mula sa kanyang mesa, sa katahimikan at pagninilay sa loob ng kanyang silid, masusulyapan natin ang ilan sa mga katiyakan na pinanghawakan ng kanyang puso:
"Ating pag-alabin ang ating sigla sa bawat sandali," (Hulyo 1881)
“Mahalin natin si Hesus nang may katatagan; gagawa tayo ng mga himala kung iyan ang nais Niya.” (May 1883)
"Ang anumang minamahal, hindi nakabibigat." (September 1883)
"Kumilos tayo upang mamuhay na masaya ang nakapaligid sa atin, ito ang tunay na pag-ibig sa kapwa." (Mayo 1882)
Lantaran/pranka siya kung magsalita, subalit makatotohanan ang mga ito at puno ng pagmamahal:
"Ang puso mo ay higit na maliit kaysa sa isang ibon," (isinulat sa isang madre noong Agosto isang libo, walong daan at walumpo’t lima - Agosto 1885)
At sinabi sa isa pang madre na “…laging maging matapat, maging may mga butil man ng buhangin." (Marso, isang libo, walong daan at siyamnapo’t lima - Marso 1895 )
Matatag siyang naniniwala na "sa bawat maliit na gawain, may isa pang antas ng biyaya, at isa pang antas ng kaluwalhatian” ang natatangap mula sa Diyos at para sa Diyos. (Nobyembre1897)
“Hindi kayo ang pumili sa akin, ako ang pumili sa inyo. Hinirang ko kayo upang kayo'y humayo at magbunga at manatili ang inyong bunga. Sa gayon, ang anumang hingin ninyo sa Ama sa aking pangalan, ay ibibigay sa inyo. . . Manatili kayo sa akin.. (Jn 15, 16, 9b)
Sa talaaan mula sa isa sa kanyang mga Ritiro Espiritwal, sinabi ni Sta. Raphaela Maria: "Nararamdaman ko si Hesus sa aking loob, binibigyan Niya ng buhay ang aking kaluluwa at binabasbasan ang aking espiritu."
At ako, nararamdam ko rin ba ang pananahan ng presensiya ng Diyos sa akin? Nananahan ba ako sa kanyang pag-ibig?
