ARAW 9
Sa kanyang mga huling taon, si Raphaela Maria ay gumugol ng maraming oras na nakaupo sa isang duyan; hindi siya malayang makagalaw dahil sa di- magandang kalagayan ng kanyang tuhod. Tiyak na maraming iba´t ibang larawan ang dumaan sa kanyang isipan habang naroroon siyang nakaupo – ang pelikula ng kanyang buhay ay puno ng pangalan, mukha, pagtatagpo, hangarin…walang alinlangang kasama rito ang mahaba at malalim na pakikipag-usap sa kanyang Diyos. Hindi mabilang ang oras ng panalangin, ng matalik na pakikiisa sa kanyang Hesus. Alalahanin natin ang pangyayari kung kailan nakita siya ng kanyang Nars na nahihirapang naglalakad; tinatanong kung bakit hindi siya nananatili sa lugal na pinakamalapit sa kanyang silid…tumugon siya: “dahil gusto kong maging higit na malapit kay Hesus.” Sa mga huling sandali ng kanyang buhay, muli siyang tinanong ng kanyang tagapag-alaga kung ano ang sinasabi niya sa Panginoon sa loob ng napakaraming oras ng Adoration. at sinagot niya ito: “tinitingnan ko siya at tinitingnan niya ako.”.
Ang kanyang nakatalagang-buhay ay isang buhay ng pagtalima at katapatan , isang buhay na ginugol para sa Kaharian; isang buhay na ganap at namumuhay sa araw-araw na pagtugis sa mga “Magis” at sa kaluwalhatian ng Diyos. …Ang paglingkuran ang napakadakilang Paanginoon “ ay ang kanyang kagalakan at ang kanyang buhay ay saksi ng pagiging bukas-palad, pasasalamat, malalim na kalayaan, kahulugan, kaliwanagan at huwarang lakas.
Maglaan tayo ng ilang sandali upang isalaysay ang kanyang kamatayan:
“Noong Enero 6, 1925, nagising si Maria del Sagrado Corazon na higit na malala kaysa karaniwan. “Ano ito, Mother? Kinausap siya ng Nars na may pagmamahal. “Gusto mo bang umalis kasama ang Bata magpakailan man?” “Sa tingin ko.” napakakalmang sagot ng babaeng maysakit. “Pakiusap, Sister,” kapg tila mamamatay na ako, tuluy-tuloy mong ibulong sa aking tainga angpangalan ni Hesus. Wala na akong kakayahang
magsabi nito, ngunit nais ko itong marinig hangggang sa aking huling hininga.”
May mga sinabi pa siya pagkatapos noon. Siya ay tiyak na nakatutokmsa kabilang baybayin , kung saan ang mga salita ay hindi gaanong mahalaga. Nang dumating si Padre Marchetti, ang Heswita na nagging Kompesor niya sa loob ng maraming taon ,
wala na siyang masaabi sa kanya. Tila siya ay nasa mahimbing na pagkakatulog, ngunit idinilat niya ang kanyang mga mata, malinaw pa rin, at tumingin sa pari na parang nagpapaalam sa kanya. ng ikaanim ng hapon ay marahan siyang pumanaw. Kasabay nito sa simbahan ng Via Piave, ang kanyang simbahan, ay ang “benediction” ng Banal na Sakramento.
Dukha sa espiritu ngunit malaya hanggan sa wakas, at lalo na ngayon, sa mga pintuan ng kawalanghanggan, itinuon ni Maria ang Sagradong Puso ang kanynag malinaw na tingin kay kay Maria Puriosima at gumawa ng pinakamataas na rekomendasyon: “Maging mapgpakumbaba, mapagpakumbaba, mapagpakimbaba tayo dahil ssa lamang natin maaakit ag mga pagpapala ng Diyos.”
Sa hulingliham na inilathala mula sa kanya, na may petsang Disyembre 3, 1924, sumulaqt siya kaaay Don Antonio Perez Bacas, isang matagal nang kaibigang pari, upang ialay ang kanyang pakikiramay sa biglaang pagkamatay ng kanyang kapatid. Sa liham na sinulat niya, “ dapat sa lahat nang bagay ay sumunod sa pinakabanal na kalooban ng Panginon, na sa lahat ng panahon ay higit na nakakaalam kaysa sa atin kung ano ang makabuuti para sa bawat isa.”
Nangmakita ni Hesus ang k anyang Ina!” at ang minamahal niyang alagad na nasa tabi nito, sinabi niya, “Ina, ituring mo siyang sariling anak!” At sinabi niya sa Alagad, “Ituring mo siyang Ina!” Mula noon, sa bahay na ng Alagad na ito tumira ang ina ni Hesus. Pagkatapos nito, pagkaalam ni Hesus na ang lahat ng mga bagy ay naganap na nga, upang matupad ang kasulatan, ay sinabi,nauuhawa ako. Mayroon doon isang sisidlang puno ng suka: kaya·t naglagay sila ng isnag esponghang basa ng suka sa isang tukod an isopo, at kanilang inilagay sa kaniyang bibig. Nang matanggap nga ni Hesus ang suka, ay sinabi niya, naganap na: at iniyukayok abng kaniyang lo, at nalagot ang kanyang hininga.(Jn 19, 26-30)
Sa pagmumuni-muni ko ng aking karanasan sa buhay sa mga sandaling ito, tinatanong ko ang aking sarili: Ano ang magiging “Epitaph ng aking buhay?”
