ARAW 2
Lumaking magkasama sina Raphaela Maria at ang kanyang nakatatandang kapatid na babae, si Dolores. Bagama't apat na taon ang pagitan ng kanilang gulang, magkasama nilang pinagsaluhan ang maraming bagay sa panahon ng kanilang pagkabata at kabataan. Magkasama sila sa paglalaro, pamamasyal, pag-aaral at pagsilbi. Nabuo ang kanilang pagsasama sa gitna ng malakas na ingay at tawanan, pinagsaluhang saya at dalamhati, sakit at pagsubok. Nakilala nila ang lahat nang lansangan sa kanilang bayan ng Pedro Abad, kung saan sinamahan nila ang kanilang ina sa pagdalaw sa mga may sakit at pinakamahihina sa kanilang mga lugal. Maliban sa pagiging mahabagin at matulungin sa kapwa, natutuhan din nila sa kanilang ina ang magdasal at sumama sa kanya sa simbahan.
Noong may labing-apat (14) na taong gulang si Raphaela Maria, ginugol nila ang bahagi ng Tag-Araw sa Cádiz kasama ang kanilang ina. Sa unang pagkakataon, nakita niya ang dagat... at naghatid ito sa kanya ng larawan ng kalawakan ng pagmamahal ng Diyos…taimtim niyang tinitigan ito, at naramdaman niya ang malalim na kapayapaan at pasasalamat…Nakita ni Raphaela Maria ang Diyos sa lahat na bagay
Nang sumunod na taon, Tagsibol (Spring) noon, masaya silang pumunta ng Cordova. Sa paligid ng Plaza ng San Juan, makikita tuwina ang ilang miyembro ng pamilya Porras. Noong umaga ng ika-25 ng Marso, nanalangin si Raphaela Maria sa simbahan ng San Juan. At dito naantig ang kanyang puso upang ialay sa Diyos ang kanyang buong buhay ngayon at magpakailanman. Araw iyon ng kapistahan ng Pagbalita ng Anghel sa Mahal na Birheng Maria ng Pagkakatawang-Tao ng Anak ng Diyos; may labinlimang (15) taong gulang pa lamang si Raphaela Maria noon. Wala siyang sinabihang sinuman tungkol sa kanyang ginawang pag-aalay ng sarili sa Diyos, ngunit mula noon, naramdaman niyang napakalapit niya sa Diyos. “Ang puso ko ay pag-aari Mo at ito ay para lamang saiyo, O Panginoong Hesus. ” Para kay Raphaela Maria, tunay na laan lamang sa Diyos ang kanyang puso at buhay magpakailanman.
Sa Roma noong Marso 25, 1907, natanggap ni Raphaela Maria ang papel kung
saan nakasulat ang kanyang ginawang panghabang-buhay na pag-aalay ng kanyang
sarili sa Diyos; nangyari iyon noong Enero 1, 1882 sa Madrid, may 24 na taon na ang
nakararaan. Nilagdaan niyang muli ang sulat sa araw na ito, at naalaala niya ang kanyang ginawang panghabambuhay na pag-aalay sa Diyos, ang kanyang panatang Kalinisang- Puri (vow of Chastity); may 15 taong gulang siya noon.
“Ginawa ko ang panatang ito […] at ngayon dito sa Roma sa aming kumbento, nilagdaan ko ito sa araw ng Pagbalita ng Anghel sa Mahal na Birheng Maria ng Pagkakatawang-Tao ng Anak ng Diyos. Gayundin, sa araw ring ito, sa Cordova, noong 1865, sa parokya ng San Juan, na ngayon ay ating simbahan, ginawa ko ang aking panghabambuhay na pag-aalay sa Diyos ng aking panata ng Kalinisang-Puri.”
Hindi binubura o pinalalabo ng paglipas ng panahon ang anumang mahalagang karanasan...nananatili itong nakaukit sa puso at nakatatak sa isipan...gumagabay sa paghubog ng ating pananaw.Ganito ang nangyari kay Raphaela Maria..
“Nang ikaanim na buwan, ipinadala ng Diyos ang anghel na si Gabriel sa isang lungsod sa Galilea na tinatawag na Nazareth, sa isang birhen na ipinangako sa isang lalaking nagngangalang Jose […] Magalak ka, ikaw na minamahal, ang Panginoon ay sumasaiyo. […] Huwag kang matakot, Maria, kinalulugdan ka ng Diyos […] Napupuno ka ng Espiritu Santo […] Narito ang alipin ng Panginoon: matupad nawa ang iyong salita sa akin. (Lukas 1:26 at sumusunod).
Naaalala ko pa ang unang pagtatagpo namin ng Panginoon; ang unang pagkakataong naramdaman kong mahal ako ng Diyos. Sa ngayon, kumusta na ang aking puso? Ito ba ay buong-buo pa ring para kay Hesus? Ano’ng bahagi nito ang kailangan kong hayaang umibig na muli sa Panginoong Hesus?
