ARAW 3
Gabi ng Pebrero 1869. Namatay si Doña Rafaela, ang kanilang ina. "Nakita niya ang liwanag. Ang liwanag na pumasok sa lahat ng bintana ng buhay "... Ilang taon na ang lumipas, naalala pa rin ni Rafaela Maria ang sakit ng gabing iyon. Ang pagkamatay ng isang taong pinakamamahal nya. Ito ay isang malalim na sakit na ganap na sumalakay sa lahat. Tanging nakaugat sa pananampalataya, pag-asa at pag-ibig ang maaaring patuloy na gumalaw sa mga sandaling iyon. Ang pag-asa ay nagpapatahimik sa atin at, pagkatapos, dahan-dahan, ang bagyo ay humupa, ang tubig ay naninirahan at unti-unti, bumalik sa kanyang landas. Ang pananampalataya ay nagpapanatili sa ating mga paa. Ang pag-ibig ay tumatawag sa atin mula sa ating sarili, sa pag unlad sa buhay. Mula lamang doon nakukuha ng sakit ang lahat nang malalim na kahulugan nito. Pananampalataya, pag-asa, at pagmamahal.
Ang magiliw na pag-aalaga at pagmamahal ni Rafaela Maria ang gumabay sa kanyang ina hangang sa dulo, sa kahirapan at natatanging pagbabago na dapat daanan ng bawat tao. Napakalalim ang nadama niya sa mga sandaling iyon, na tumagos sa kanyang puso! Sa katahimikan, hinawakan ni Rafaela Maria ang kamay ng kanyang ina sa mga huling sandaling iyon ng kanyang buhay sa mundo.
At doon , nabuksan ang sakit sa damdaming nagmula sa Diyos, at nasilayan niya ang kahulugan ng kanyang sariling buhay: Ang magmahal, magmahal at magmahal pa. “Ang pag-ibig ay nagtatagumpay sa lahat."
Ilang pangyayari sa buhay ko na malinaw kong nakita ang awa at kalooban ng Diyos.
Ang pagkamatay ng aking ina; sa piling ko pumikit ang kanyang mga mata dahil nag-iisa ako na kasama niya sa oras na iyon, Nabuksan ang mga mata ng aking kaluluwa na may kahinaan ng loob; na tila ba ang buhay ay pagpapatapon lamang. Labing anim na taong gulang ako noon. Habang hawak ang kamay niya, nangako ako sa Panginoon na hindi ako kailanman magmamahal sa sinumang nilalang sa lupa. At tila ba tinanggap ng Panginoon ang aking alok, dahil sa araw na iyon ay pinanatili niya akong abala sa mga pinakadakilang kaisipan: walang tungkol sa lahat ng bagay sa lupa bagkus ang tanging kailangan, na hangad lamang ay ang walang hanggan, na ganap na nagpapaalis ng kalungkutan. Ang panalanging ito ay nakaukit sa aking kalooban sa paraang hindi lamang sa araw na iyon, kundi sa buong buhay ko ay nagsilbing inspirasyon ito para sa kabanalan. 'At ako, para saan ako ipinanganak? Upang maligtas', atbp.
Bawat araw ay patuloy akong pumapasok sa aking sarili at sa patnubay mula sa Diyos na siyang humuhubog sa akin…”
"Ako ay naparito upang kayo ay magkaroon ng buhay at magkaroon nito nang sagana." (Jn 10 :10)
Tulad ni Raphaela Maria, mula sa kaibuturan ng aking puso, na may pananalig na "Ako ay lubos na para sa Diyos," itinatanong ko sa Kanya: Ano ang kalooban Mo sa akin, aking Diyos at Panginoon ko?
